Als studentendecaan kun je in aanraking komen met studenten die helemaal vastgelopen zijn en het leven niet meer zien zitten. Zelfdoding is onder jongeren tussen 12-25 jaar zelfs doodsoorzaak nummer één. Uit onderzoek blijkt dat 1 op de 100 jongeren in het afgelopen jaar een suïcidepoging heeft gedaan. Er overlijden per week vijf studenten aan zelfdoding. Hoe kan je in rol van adviseur in gesprek gaan, zonder de rol van hulpverlener op je te nemen? Wat kan jij doen om deze studenten perspectief te bieden en het isolement te doorbreken?
Lees meer...door Harriët Rempe
Hoe draag ik als studentendecaan bij aan een betere (hogeschool)organisatie en ook aan een betere maatschappij? Met deze vraag houd ik mij de laatste tijd steeds meer bezig. Ik hecht aan een bredere oriëntatie dan alleen het korte termijn belang van de hulpvragende student. Dat is een onlosmakelijk onderdeel van (mijn) professionaliteit. Zonder deze oriëntatie, loop je het risico de plank volledig mis te slaan en op korte termijn de individuele student weliswaar te helpen, maar op langere termijn bij te dragen aan het blijven voortbestaan, of zelfs verergeren van de oorzaak van die problemen. En dat kan volgens mij toch niet de bedoeling zijn. Oorzaak of gevolg?
Stel, je krijgt uit één opleiding een bovenmatig aantal studenten met faalangstklachten voor je neus. Die kun je natuurlijk naar een faalangstreductie- of mindfullnesstraining verwijzen. Maar helpt dat?